Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/121

 — Wyjąwszy domu, który ci pokazuję; w nim okna są zamknięte.
 — Ale firanka w jednem się unosi — rzekł Bussy z biciem serca.
 — Jednak nic widzieć nie można... O!... ona jest dobrze strzeżona!... Otóż ten dom; w pałacu oddam ci klucz....
 Bussy strzelił oczyma na firankę nieco odsłoniętą, jednak nic nie mógł dostrzec.
 Powróciwszy do pałacu, książę dał Bussemu przyrzeczony klucz.
 Bussy powtórzył przyrzeczenie i oddalił się do siebie.
 — I cóż?... — rzekł do lekarza Remy.
 — Ja toż samo uczynię pytanie.
 — Nic nie znalazłeś?...
 — Ten dom jest niedostępny jak w dzień, tak w nocy. Błądzę pomiędzy kilkoma do siebie podobnemi.
 — Kiedy tak — rzekł Bussy — to ja jestem szczęśliwszy, mój drogi Haudouin.
 — Jakto, panie, więc i ty szukałeś?...
 — Nie, tylkom przejechał przez ulicę.
 — I poznałeś bramę?...
 — Opatrzność ma swoje ukryte i tajemnicze drogi.
 — Więc jesteś pan pewny?...
 — Nie mówię tego, ale się spodziewam.
 — A kiedyż będę mógł dowiedzieć się, że znalazłeś co szukałeś?...
 — Jutro rano.
 — Tymczasem, czy mnie pan nie potrzebujesz?..
 — Nie, mój drogi.
 — Nie potrzeba, abym ci towarzyszył?...