Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/18

niusz będzie pokonany; Trojańczycy nie słuchali, gdym uprzedzał: „Kassandra jest wieszczką, słuchajcie Kassandry“.
 — Jeżeli, parnie hrabio, zechcesz dalej prawić dziwy podobne — zawołał książę Richelieu — to mój biedny Taverney zwarjuje z radości, boi się śmierci okrutnie, a patrząc na ciebie, przypuszcza, że jesteś nieśmiertelny. Powiedz szczerze, hrabio, czyś nieśmiertelny naprawdę
 — Czym nieśmiertelny?
 — Tak, czy naprawdę jesteś nieśmiertelny?
 — Nie wiem, i za jedno tylko zaręczyć mogę.
 — Za co, za co? — zapytał Taverney, najciekawszy z całego zgromadzenia.
 — Za to, że widziałem wszystkich i obcowałem ze wszystkimi, których przed chwilą wymieniłem.
 — Znał pan Kleopatrę?
 — Znałem, pani hrabino, Kleopatrę. Wszak mówiłem, że miała, jak pani, oczy czarne, pierś prawie tak piękną, jak twoja.
 — Ależ, hrabio, nie widziałeś moich piersi.
 — Podobne są do piersi Kassandry, a, tak samo jak tamta, masz pani czarne maleńkie znamię na wysokości szóstego żebra, po lewej stronie.
 — Hrabio, jesteś chyba czarownikiem.
 — Nie, margrabino — odezwał się Richelieu — to ja mu powiedziałem.
 — Cicho, książę... — odparła Dubarry. — Naprawdę, że z marszałka okrutnie niebezpieczny człowiek — dodała, i następnie, zwracając się do Cagliostra, wtrąciła:
 — Musi pan posiadać chyba tajemnicę wiecznej młodości, bo, chociaż masz lat trzy czy cztery tysiące, wyglądasz na czterdzieści.
 — Tak, pani hrabino, posiadam sekret odmładzania.
 — O panie! uczyń mnie młodą!
 — Zbyteczne to dla pani. Pani hrabina zresztą używała mojego środka....
 — Jakiego?
 — Piła pani mój eliksir.
 — Ja?.
 — Tak. Czyżby pani zapomniała?
 — Skąd pan wie o tem?
 — Pamięta pani zapewne dom przy ulicy Saint-Clau-