Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/11

 — Kurjer potrzebuje dwudziestu czterech godzin, aby dojechać do Saverne, i tyleż, aby stamtąd powrócić.
 — A więc zostawało ci jeszcze dwadzieścia cztery godziny, człowieku niezrównany, cóżeś uczynił z niemi?
 — Niestety! mości książę, straciłem je napróżno, pomyślałem o winie dopiero nazajutrz po otrzymaniu listy zaproszonych. Obliczywszy dobrze, godzina zwłoki, której żądam, koniecznie mi jest potrzebna.
 — Jakto! więc nie masz jeszcze wina?
 — Nie mam, mości książę.
 — Boże wielki! a jeżeli kolega twój tak jest oddany księciu de Rohan, jak ty mnie, mój kochany?
 — To cóż z tego, mości książę?
 — Odmówi ci, jakbyś i ty uczynił zapewne?
 — Ja, mości książę?
 — Tak; przypuszczam, że nie wydałbyś z piwnicy podobnej butelki?
 — Przepraszam pokornie księcia pana, ale, gdyby kolega mój udał się do mnie w okoliczności podobnej, najlepsze wino z naszej piwnicy posłałbym mu natychmiast.
 — Tak? — rzekł książę, skrzywiwszy się okrutnie.
 — A tak, mości książę, ręka rękę myje, to wiadomo.
 — Nie mówmy już więc o tem; powiedz mi raczej, o której godzinie kurjer powróci?
 — Punkt o czwartej.
 — Można zatem podać obiad o czwartej — odparł książę, uparty, jak muł kastylski.
 — Potrzeba całej godziny, aby się wino ustało, a i to tylko dzięki tajemnicy, jaką posiadam, inaczej, trzy dni zaledwieby wystarczyło.
 Pobity i na tym punkcie, książę Richelieu chciał pożegnać starego sługę.
 — Muszę dodać — nadmienił tenże — że zaproszeni, wiedząc, iż będą mieli zaszczyt obiadować z hrabią de Haga, przybędą dopiero o wpół do piątej.
 — A! to znowu coś nowego!
 — Tak będzie z pewnością: wszak zaproszeni są: pan de Launay, pani hrabina Dubarry, pan de la Pérouse, pan de Favras, pan de Condorut, pan de Cagliostro i baron de Taverney?
 — Cóż z tego?
 — Zacznijmy tedy po kolei: pan de Launay przybywa