Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1481

towniczy, na który odwróciło się kilka osób, wyszedłem z kawiarni.
 — Pojmuję.
 — U drzwi zastałem dwóch agentów, wskazałem im tego człowieka i nie oddaliłem się poty, aż wzięli go za kołnierz.
 — Brawo, panie Gerard! Ale to dziwna rzecz, iż ja tego człowieka nie widziałem i że nie złożono mi raportu.
 — Zapewniam jednak pana, że człowiek ten był aresztowany.
 Pan Jackal zadzwonił.
 Ukazał się woźny.
 — Poślij po Gibassiera, rzekł pan Jackal.
 Woźny wyszedł.
 Upłynęło z pięć minut, w ciągu których pan Jackal przetrząsł wszystkie papiery na biurku.
 — Nie widzę nic, zgoła nic! rzekł.
 Wszedł znowu woźny.
 — I cóż? zapytał pan Jackal.
 — Pan Gibassier czeka.
 — Niech wejdzie.
 — Mówi, że pan naczelnik nie sam.
 — To prawda... Pan Gibassier podobny jest do ciebie, panie Gerard, skromny i nie lubiący się pokazywać; gdyby mu pozwolić, byłoby z nim to samo co z fiołkiem: objawiałby się tylko zapachem... Przejdź pan do tamtego pokoju, panie Gerard.
 Pan Gerard, któremu w rzeczy samej wcale nie chodziło o to, ażeby być widzianym, przeszedł prędko do drugiego pokoju i starannie drzwi za sobą zamknął.
 — Wejdź Gibassier! zawołał pan Jackal, jestem sam.
 Gibassier wszedł, jak zawsze, z uśmiechem na twarzy.
 — Co to znaczy, Gibassier! rzekł pan Jackal, robią się ważne aresztowania a ja nic o nich nie wiem!
 Gibassier wyciągnął szyję i otworzył oczy, jak ktoś chcący powiedzieć: „Proszę się wytłómaczyć“.
 — Wczoraj, mówił dalej pan Jackal, aresztowano człowieka, który krzyczał: Vive l’empereur!
 — Gdzie to, proszę pana?
 — W kawiarni Foy.
 — W kawiarni Foy? E, on nie krzyczał Vive l’empereur!
 — A jak?