Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1418

 — Usiądź jeszcze, ojcze; dyliżans odchodzi o siódmej wieczorem, a dopiero druga; masz więc pięć godzin przed sobą.
 — Tak mniemasz? rzekł kapitan sam dobrze nie wiedząc co odpowiada.
 I machinalnie wydobył z kieszeni zegarek srebrny ze stalowym łańcuszkiem, który miał po ojcu.
 Petrus wziął zegarek i ucałował go. Ileż to razy dzieckiem będąc, z naiwnem zdziwieniem przysłuchiwał się ruchowi tego dziedzicznego zegarka? Wstydził się złotego łańcucha, który miał na szyi, zegarka z brylantowemi herbami.
 — Kochany zegarek! mówił Petrus.
 Kapitan nie rozumiał.
 — Czy chcesz go? zapytał.
 — O! zawołał Petrus, zegarek, który wskazywał godziny twych walk, chwile twych zwycięztw, zegarek, podobny do ruchów twego serca, który nigdy nie bił żywiej w czasie niebezpieczeństwa jak w pokoju, ja go nie jestem godzien. O! nie, mój ojcze, nigdy! nigdy.
 — Zapominasz o dwóch godzinach, które także wskazywał, Petrusie, i które są jedynemi datami życia mego, jakie pamiętam; godzina twego urodzenia; godzina śmierci twej matki.
 — Jest jeszcze godzina, którą wskazywać będzie dla mnie i dla ciebie od dzisiaj: godzina, w której poznałem swą niewdzięczność, w której błagam cię o przebaczenie.
 — Za co, moje dziecko?
 — Przyznaj, ojcze, że ażeby dać mi te dziesięć tysięcy franków, musiałeś zrobić wielki wysiłek?
 — Sprzedałem folwark, i na tem koniec, to mnie właśnie opóźniło.
 — Sprzedałeś folwark? zawołał Petrus przerażony.
 — No tak... Był on za wielki dla mnie samego. Gdyby żyła twoja biedna matka, albo gdybyś ty mieszkał ze mną, to co innego.
 — A! ojcze, sprzedałeś folwark, który był po mojej matce.
 — Ponieważ należał do twojej matki, przeto był twoją własnością.
 — Ojcze mój!
 — Ja nie mam już nic własnego, więc sprzedałem folwark za dwadzieścia pięć tysięcy franków.