Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1162

 Dominik patrzył na niego niespokojnie.
 — Ale cóż zrobię bez paszportu?
 — Nasamprzód, wierzaj mi, mój bracie, że lepiej podróż odbyć z gołą ręką, niż z takim paszportem; ale ty nie pójdziesz w drogę bez paszportu.
 — Któż mi go da?
 — Ja! odrzekł Salvator.
 Otworzywszy wtedy biurko, nacisnął ukrytą sprężynę, i z pomiędzy wielu papierów w szufladzie, wyjął paszport ze wszystkiemi podpisami, na którym tylko puste miejsca były do wpisywania nazwiska i znaków szczególnych. Wypełnił te miejsca: pod nazwiskiem wpisał imię brata Salvatora; rysopis podał Sarrantego.
 — A wiza? zapytał Dominik.
 — Jest on wizowany przez poselstwo Sardyńskie do Turynu. Miałem zamiar być we Włoszech incognito rozumie się, zaopatrzyłem się więc w ten paszport; może ci on służyć...
 — Ależ w Turynie?
 — W Turynie powiesz, że sprawy znaglają cię, byś się udał aż do Rzymu, i zawizują ci paszport bez trudności.
 Mnich ujął i uścisnął obie ręce Salvatora.
 — O! mój bracie, o! mój przyjacielu, rzekł, jakże zawdzięczę wszystko com ci winiem...
 — Powiedziałem ci, bracie, odrzekł Salvator z uśmiechem, że cokolwiekbym uczynił dla ciebie, zawsze pozostanę twym dłużnikiem.
 Weszła Fragola, i usłyszała ostatnie słowa.
 — Powtórz naszemu przyjacielowi, moje dziecko, to co ja mu powiedziałem, rzekł Salvator podając rękę dziewicy.
 — On winien ci życie, ojcze; ja winnam mu szczęście; Francja winna mu będzie może swe oswobodzenie. Widzisz więc, ojcze, iż dług jest ogromny. Rozporządzaj nami.
 Mnich spojrzał na oboje.
 — Pełnicie dobro: bądźcie szczęśliwi! rzekł z giestem ojcowskiego i miłosiernego pobłażania.
 Fragola wskazała na stół zastawiony.
 Mnich usiadł pomiędzy obojgiem, wyrzekł poważnie błogosławieństwo, którego oni wysłuchali z uśmiechem dusz czystych, co przekonane są, że modlitwa wznosi się do Boga.
 Obiad spożyli prędko i milcząco.