Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/87

że idzie ku niemu z uśmiechem na ustach. Poszedł naprzeciw niej z brwią zmarszczoną, bo biedne serce nasze, nawet na łonie szczęścia lubi się pogrążać w boleści.
 Genowefa uśmiechając się ujęła rękę młodzieńca.
 — Otóż jestem... powiedziała; przebacz mi, żeś czekał tak długo.
 Odpowiedział skinieniem głowy i udali się czarującą, rozkoszną, cienistą, gęstą, aleją z której manowcami wyjść mieli na gościniec.
 Maurycy milczał: Genowefa szła zamyślona i wyrywała kwiatki z bukietu, który trzymała w ręce lewej, wspartej na ramieniu Maurycego.
 — Co pani jest?... zapytał nagle Maurycy, dlaczego pani taka dziś smutna?
 Genowefa rzuciła nań słodkie swoje i poetyczne spojrzenie i odpowiedziała.
 — Czy pan sam nie jesteś także smutniejszy dziś, niż zwykle?
 — Ja?... odpowiedział Maurycy, ja mam powód do smutku, jam nieszczęśliwy, ale pani...
 — Pan, nieszczęśliwy?
 — Czy czasem choćby po drżeniu mego głosu nie domyślasz się pani, że cierpię? Czyż nieraz w ciągu rozmowy z panią, lub jej mężem, nie zrywam się nagle, zmuszony potrzebą zachwycenia świeżego powietrza, gdy mniemam, że pierś mi pęknie?
 — Ależ... spytała zakłopotana Genowefa, czemu pan przypisujesz to cierpienie?
 — Gdybym był małą pieszczoszką... odrzekł z bolesnym uśmiechem Maurycy, powiedziałbym, że mam słabe nerwy.
 — A w tej chwili, czy cierpisz pan także?
 — O! i jak jeszcze... odrzekł Maurycy.
 — Więc wracajmy.
 — Ah! prawda... szepnął młody człowiek, zapomniałem, że pan Morand ma wrócić wieczorem z Rambauilet i że to już właśnie i wieczór.
 — Jesteś dziś okrutnie niesprawiedliwy, panie Maurycy; czyliż ie przepędziłam z tobą połowy dnia?
 — To prawda... w istocie zbyt jestem wymagający... powiedział Maurycy, puszczając wodze swej porywczo-