Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/86

 Genowefa uśmiechnęła się znacząco.
 — Bo... dodała, nie macie sympatji ku sobie. Pan masz charakter zapalczywy, a umysł świetny — jesteś człowiekiem wykształconym, a Morand... to kupiec zaszczepiony na chemiku — bojażliwy on, skromny... i nie śmie uczynić pierwszego kroku do pana.
 — Któż żąda, aby pierwszy szukał zbliżenia się ze mną? Ja owszem, nie raz się już o to starałem, ale widzę, że mnie unika. Nie, nie, dodał Maurycy, zwieszając głowę, inna jest zupełnie tej niechęci przyczyna...
 Nazajutrz przybył o godzinie drugiej z południa i zastał Genowefę na wychodnem.
 — A to doskonale się złożyło, zawołała przy powitaniu; będziesz mi pan służył za towarzysza podróży...
 — Dokąd pani wychodzi?... zapytał młody człowiek.
 — Do Auteuil. Pogoda taka prześliczna, że pragnę z niej skorzystać i użyć nieco przechadzki, dojedziemy powozem naszym za rogatki, stamtąd pójdziemy pieszo do Auteuil, a gdy załatwię tam mój interes, wrócimy tutaj.
 — O!... rzekł Maurycy zachwycony, to znaczy, że rozkosznie przepędzę dzień z łaski pani.
 Wyjechali. W Auteuil Genowefa zatrzymała się.
 — Zaczekaj pan na mnie w końcu parku, rzekła, wrócę, skoro się tylko załatwię.
 — Do kogo się pani udaje?... spytał Maurycy.
 — Do przyjaciółki mojej.
 — Nie mogę pani do niej towarzyszyć?
 Genowefa z uśmiechem poruszyła przecząco głową.
 Maurycy przygryzł wargi.
 — Dobrze... powiedział, zaczekam.
 Maurycy czekał, ścinając laską łebki trawkom, kwiatkom i ostom na drodze napotykanym.
 Coby on dał zato, żeby się dowiedzieć, czy Genowefa kocha go, czy nie kocha. Traktowała go jak siostra i przyjaciółka, ale czuł, że mu to nie wystarcza. Wypełniała ona wszystkie jego myśli, objawiała mu się w marzeniach jego nocnych. Dawniej pragnął patrzeć na nią tylko, teraz już mu było tego zamało; teraz pragnął, aby go kochała.
 Bawiła w Auteuil całą godzinę, co dla Maurycego zdawało się wiekiem całym; nareszcie spostrzegł, że wraca,