Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/83

arystokracja, której u innych tyle nienawidzę, a którą tutaj tak uwielbiam?
 Genowefa rzuciła na Maurycego pełne słodyczy spojrzenie.
 — Dziękuję... rzekła, za to zapytanie, dowodzi mi ono, że pan jesteś człowiekiem wyrozumiałym, i żeś nigdy nikogo nie wypytywał o mnie.
 — Nigdy pani... odpowiedział Maurycy; mam przywiązanego przyjaciela, który dla mnie gotów życie własne poświęcić, mam stu towarzyszy, którzy pójdą za mną wszędzie, gdzie ich poprowadzę; ale skoro chodzi o kobietę, a zwłaszcza taką, jak Genowefa, jedno znam tylko serce, któremu wierzę, a tem jest serce moje.
 — Dziękuję ci, Maurycy... odrzekła młoda kobieta. Powiem ci więc sama wszystko, o czem wiedzieć pragniesz.
 — Najprzód kto pani jesteś z domu?... spytał Maurycy; bo znam cię tylko z nazwiska męża.
 Genowefa zrozumiała egoizm miłosny tego zapytania i uśmiechnęła się zalotnie.
 — Nazywam się Genowefa de Treilly... rzekła.
 — Genowefa de Treilly?...
 — Wojna amerykańska... mówiła dalej Genowefa, wojna, w której mój ojciec i starszy brat udział brali, przyprowadziła rodzinę moją do upadku.
 — Obaj więc byli szlachcicami... rzekł Maurycy.
 — Nie, nie... odparła, płonąc Genowefa.
 — Mówiłaś mi pani, jednak, że się nazywawasz z domu Genowefa de Treilly.
 — Bez przyimka, panie Maurycy; rodzina moja była bogata, lecz bynajmniej nie dbała o szlachectwo.
 — Pani mi niedowierzasz:... rzekł z uśmiechem młodzieniec.
 — O! nie, nie... przerwała Genowefa. W Ameryce ojciec mój wszedł w stosunki z ojcem pana Morand, a pan Dixmer był pełnomocnikiem pana Morand. Wiedział, żeśmy podupadli i że pan Dixmer posiada znaczny majątek, pan Morand przedstawił go memu ojcu, a ten mnie z nim zapoznał. Domyśliłam sięę, że zgóry już ułożyli małżeństwo, pojęłam, że żąda go moja rodzina, a że nigdy nikogo nie kochałam, więc je przyjęłam. Od lat trzech jestem żoną Dixmera i wyznać winnam, że przez cały ten