Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/41

w Temple ani nogą nie postanie.
 — O!... mój Boże, — zawołał przerażony Tison — co też to mówicie?... Jakto?... nie zobaczą mej córki, aż chyba wyjdę?...
 — I tobie odtąd wychodzić nie wolno — rzekł Santerre.
 Tison popatrzył wkoło nie zatrzymując na żadnym przedmiocie błędnego swego wzroku i krzyknął nagle:
 — Nie wolno wychodzić?... A kiedy tak, to wyjdę raz na zawsze!... Podaję się do dymisji; nie jestem ani zdrajcą, ani arystokratą, aby mnie więzić miano. Powiadam, że chcę stąd wyjść!
 — Obywatelu — rzekł Santerre — słuchaj rozkazów Gminy, albo możesz tego pożałować. Zostań tu, bacz na wszystko, co się tu dzieje. Uprzedzam cię, że mają oko na ciebie.
 Królowa sądząc tymczasem, że zapomniano o niej, przyszła nieco do siebie i znowu syna w łóżko położyła.
 — Zawołaj tu swoją żonę — powiedział urzędnik do Tison’a.
 Usłuchał nic nie mówiąc. Pogróżki Santerrea przemieniły go znowu w łagodnego baranka.
 Żona Tison’a przybyła.
 Zbliż się obywatelko... rzekł Santerre, wyjdziemy do przedpokoju, a ty tymczasem zrewiduj uwięzione.
 — Słuchajno żono, odezwał się Tison, nie chcą już wpuszczać córki naszej do Tempie.
 — Jakto?... nie chcą wpuszczać mojej córki?... Więc jej już widywać nie będziemy?...
 Tison zwiesił głowę.
 — I cóż ty na to?...
 — Ja?... Poślę raport do rady w Temple, a rada zadecyduje. Tymczasem zaś...
 — Tymczasem, dodała żona, będę się widywać z moją córką.
 — Milcz!... zawołał Santerre, wezwano cię tu poto, abyś zrewidowała uwięzione, rób co ci każą, a potem zobaczymy...
 — Ale... tymczasem...
 — Ho, ho!... mruknął Santerre, marszcząc brwi; coś się tu psuje, jak uważam.
 — Zrób żono, co każę generał obywatel, zrób to, żono; a potem słyszałaś, że zobaczymy...