Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/39

sło; na to pytanie nie odpowiedziała podobnież, jak i na pierwsze.
 — Nie chcesz więc odpowiadać?... — wrzasnął Santerre, gwałtownie tupnąwszy nogą.
 Uwięziona wzięła ze stołu trzecią książkę.
 Santerre odwrócił się.
 — A ty, Elżbieto!... — rzekł do drugiej osoby, która na chwilę zaniechawszy roboty, złożyła ręce i modliła się — cóż mi odpowiesz?
 — Nie wiem, panie, o co pytasz... — odparła, — nie mogę ci więc odpowiedzieć.
 — Ej! do pioruna! obywatelko Kapet... — zawołał zniecierpliwiony Santerre, — mówię jednak bardzo jasno. Powiadam, że usiłowano wczoraj, ułatwić wam ucieczkę, i że powinnyście znać winowajców.
 — Nie mamy żadnych stosunków nazewnątrz, mój panie, a tem samem nie możemy wiedzieć, co dla nas, ani też, co przeciw nam czynią.
 — Dobrze... — odezwał się urzędnik — obaczymy, co powie twój bratanek.
 To mówięc, zbliżył się do łóżka młodego delfina.
 Na tę groźbę Marja Antonina natychmiast podniosła się.
 — Panie... — rzekła — mój syn chory... śpi... nie budź go.
 — Odpowiadaj więc sama.
 — Ja o niczem nie wiem.
 Urzędnik poszedł w<\prost do łóżka młodego więźnia, który, jak powiedzieliśmy, udawał, że śpi.
 — No! obudź się, Kapecie!... — zawołał, mocno nim wstrząsając.
 Dziecię otworzyło oczy i uśmiechnęło się.
 Królowa, miotana boleścią i obawą, dała znak córce, a ta korzystając ze sposobności, wsunęła się do sąsiedniego pokoju, otworzyła piec, wyjęła z niego kartkę, spaliła ją i natychmiast wróciła do pierwszej izby, rzucając na matkę uspakajające spojrzenie.
 — Czego panowie żądacie?... — spytało dziecię.
 — Chcemy się dowiedzieć, czyś nie słyszał czego tej nocy?
 — Nie, ja spałem.
 — Jak się zdaje, bardzo lubisz sypiać.