Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/339

 Lorin wyjął scyzoryk, potem obaj go otworzyli i wtedy Maurycy wziął w zęby i przeciął nim sznury krępujące Lorina.
 Lorin, uwolniony z więzów, tę samą przysługę wyświadczył Maurycemu.
 — Śpiesz się... mówił młodzieniec, bo Genowefa mdleje.
 W rzeczy samej, dla przecięcia więzów, Maurycy na chwilę odwrócił się od nieszczęśliwej kobiety, a że ona wszelką siłę z niego czerpała, zamknęła oczy i głowę zwiesiła na piersi.
 — Genowefo... rzekł Maurycy, Genowefo, otwórz oczy, moja droga, już tylko kilka chwil oglądać się będziemy na tym świecie.
 — Sznury ranią mnie, szepnęła młoda kobieta.
 Maurycy rozwiązał jej ręce.
 Genowefa natychmiast otworzyła oczy i wstała w uniesieniu.
 Jedną ręką objęła szyję Maurycego, drugą szyję Lorina i tak troje stojąc na wozie, i wzajem na sobie wsparci, przesłali ku niebu spojrzenie wdzięczności.
 Pospólstwo, które ich znieważyło, gdy siedzieli, umilkło widząc, że stoją.
 Rusztowanie już się pokazało.
 Maurycy i Lorin widzieli je, Genowefa nie widziała, bo patrzyła tylko na swojego kochanka.
 Wóz nakoniec się zatrzymał.
 — Kocham cię!... rzekł Maurycy do Genowefy, kocham cię!
 — Kobieta najpierw!... najpierw kobieta!... krzyknęło tysiąc głosów.
 — Dziękuję ci, narodzie!... rzekł Maurycy, któż śmiał ci zarzucać okrucieństwo?...
 Wziął Genowefę na ręce i przyłożywszy usta do ust jej, poniósł ją do rąk Simona.
 — Odważnie!... wołał Lorin, odważnie!
 — Dobrze... odrzekła Genowefa, dobrze!
 — Kocham cię!... szepnął Maurycy, kocham cię!
 Wyglądali nie na ofiary, które zarzynano, ale na przyjaciół, obchodzących uroczystość śmierci.
 — Bądź zdrów!... zawołała Genowefa do Lorina.
 — Do widzenia!... odpowiedział.
 I Genowefa znikła na nieszczęsnej desce.