Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/336

 — Obywatelko, — rzekł do Genowefy — wypadnie zdjąć chusteczkę, i podczesać albo obciąć włosy, jeżeli wolisz.
 Genowefa struchlała.
 — Odważnie, przyjaciółko, — rzekł łagodnie Lorin.
 — Czy wolno, abym ja podczesał włosy pani? — spytał Maurycy.
 — O! tak, — zawołał Genowefa, — on! błagam pana panie Samson.
 — Dobrze, odwracając głowę odpowiedział starzec.
 Maurycy odwiązał chusteczkę z jej szyi, Genowefa pochyliła się i klękając przed młodzieńcem nadstawiła mu swą czarowną głowę, piękniejszą w chwili boleści, aniżeli kiedykolwiek była w chwilach radości.
 Kiedy Maurycy kończył ubierać ją do grobu, ręce mu tak drżały i taka boleść malowała się w jego twarzy, iż Genowefa zawołała:
 — O! jam odważna!... Maurycy!...
 Samson obrócił się.
 — Wszak prawda, panie, żem odważna?... — spytała.
 — W istocie, obywatelko, wzruszonym głosem odrzekł wykonawca, prawdziwieś odważna!
 Tymczasem pierwszy pomocnik przejrzał wykaz, podany przez Fouquier-Tinvilla.
 — Czternastu... — rzekł.
 Samson policzył skazanych.
 — Piętnastu wraz z umarłym... — rzekł, — a to jakim sposobem?
 Lorin i Genowefa jedną myślą kierowani, liczyli z nim razem.
 — Mówicie, że jest tylko czternastu skazanych, a nas jest osób piętnaście?... — rzekła.
 — Tak, obywatel Fouquier-Tinville musiał się omylić.
 — O!... ty kłamałeś... — powiedziała Genowefa do Maurycego, — ty nie jesteś skazany!
 — Pocóż mam czekać do jutra, kiedy ty dzisiaj umrzesz?... — odpowiedział Maurycy.
 — Przyjacielu... rzekła z uśmiechem, uspokajasz mię, widzę teraz, że umrzeć jest to rzecz bardzo łatwa.
 — Lorinie, rzekł Maurycy, Lorinie... ostatni raz mówię... nikt cię tu poznać nie może... powiedz, żeś przyszedł pożegnać mię... powiedz, że cię przez omyłkę zam-