Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/316

ROZDZIAŁ LII.

DALSZY CIĄG POPRZEDZAJĄCEGO

 Cała ta scena przesunęła się przed wzrokiem Maurycego jakby fantastyczne zjawisko. Oparty na rękojeści szabli, której nigdy nie opuszczał, widział, jak przyjaciele jego wpadają w otchłań, która już nigdy ofiar swych nie oddaje, i pytał sam siebie, dlaczego on, towarzysz tych nieszczęśliwych, czepia się jeszcze brzegów tej otchłani i stawia opór odmętowi, który go wraz z niemi porywa?
 Lorin, przeskakując kratki, dostrzegł ponurą i szyderczą twarz Dixmera.
 Genowefa, jak opowiedzieliśmy, pochyliła się ku niemu, skoro przy niej usiadł.
 — Mój Boże!... rzekła, czy wiesz pan, że Maurycy jest tutaj?
 — Gdzie?
 — Nie patrz pan na niego odrazu, bo mógłbyś go tem zgubić.
 — Bądź pani spokojna.
 — Stoi za nami, przy drzwiach. Ileż cierpieć będzie, skoro nas skarżą na śmierć.
 Lorin ze współczuciem spojrzał na młodą kobietę.
 — Skażą nas niewątpliwie... rzekł. — Zbyt okropnie łudziłabyś się pani, gdybyś miała jeszcze jaką nadzieję.
 — O mój Boże!... rzekła Genowefa. Biedny przyjaciel sam jeden pozostanie na świecie!
 Lorin zwrócił się ku Maurycemu, a Genowefa, nie mogąc również oprzeć się podobnej pokusie, szybkie w jego stronę rzuciła spojrzenie.
 Maurycy patrzył na nich, rękę trzymając na sercu.
 — Jeden jest sposób ocalenia pani... powiedział Lorin.