Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/291

 Wprowadzono królowę; szła prosto, niewzruszona, dumna, z wytężonym wzrokiem, z zaciśniętemi usty.
 Odczytano jej wyrok, skazujący ją na karę śmierci.
 Wysłuchała go spokojnie, ani zbladła, ani mrugnęła, żadnym muskułem twarzy nie okazała najmniejszego wzruszenia.
 Maurycy wydał długie westchnienie.
 — Bogu dzięki! rzekł, żadne jej zeznanie nie skompromitowało Genowefy, jeszcze więc jest nadzieja.
 — Bogu dzięki! szepnął także kawaler de Maison Rouge, wszystko się skończyło i walka już skończona. Zbrakło mi już sił, abym ją mógł dalej prowadzić.
 — Odważnie, mój panie, rzekł pocichu Maurycy.
 — Nie zbraknie mi odwagi, odpowiedział kawaler.
 I obaj uścisnąwszy sobie dłonie, wyszli rozmaitemi drzwiami.
 Królowę odprowadzono do Conciergérie; czwarta godzina biła na wielkim zegarze, gdy tam wchodziła.
 Na końcu Nowego mostu, Lorin oburącz przytrzymał Maurycego.
 — Stój, rzekł, niewolno!...
 — A to dlaczego?
 — Bo przed dwiema godzinami byli u ciebie żandarmi i chcieli cię aresztować.
 — A!... zawołał Maurycy. Tem lepiej!..
 — Czyś oszalał?... A Genowefa?...
 — Prawda. Więc dokądże pójdziemy?...
 — Do mnie!
 I pociągnął go za sobą.