Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/292

ROZDZIAŁ XLVII.

KSIĄDZ I KAT

 Z sali sądowej odprowadzono królowę do Conciergérie.
 Skoro wróciła do pokoju, wzięła nożyczki i obcięła długie piękne włosy, tem piękniejsze że od roku były już pudru pozbawione; zawinęła je w papier i napisała na niem: Rozdać to mojemu synowi i mojej córce.
 Potem siadła, a raczej padła na krzesło, i utrudzona ośmnasto-godzinnem wybadywaniem, usnęła.
 O siódmej nagle obudził ją łoskot odsuwanego parawanu; obróciła się i ujrzała zupełnie nieznanego człowieka.
 — Czego chcą ode mnie?... spytała.
 Człowiek ten zbliżył się i witając ją, jakby nigdy nie była królową; rzekł:
 — Nazywam się Samson.
 Królowa lekko się wdrygnęła i wstała.
 To nazwisko samo przez się więcej mówiło, niż najdłuższa rozmowa.
 — O! rozumiem... rzekła uwięziona, chcesz pan mi obciąć włosy?
 — To rzecz konieczna, moja pani... odparł wykonawca.
 — Wiedziałam o tem, mój panie... — rzekła królowa i oszczędziłam ci tego trudu — moje włosy leżą tam, na stole.
 Samson spojrzał na wskazane miejsce.
 — Chciałabym tylko... mówiła znowu, aby jeszcze dziś doręczono je moim dzieciom.
 — Pani, odrzekł Samson, to do mnie nie należy.
 — Sądziłam jednak...
 — Do mnie... przerwał wykonawca, należy tylko spuścizna... po osobach... ich suknie, klejnoty, i to, jeżeli mi je wyraźnie przekazują; w innym razie wszystko idzie na rzecz Salpetrierre, (Szpitala kobiet obłąkanych); tak nakazuje dekret komitetu publicznego bezpieczeństwa.