Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/274

koszy wymierzenia sobie sprawiedliwości: widziałaś również, żem oszczędził twojego kochanka.
 — Jestem gotowa... rzekła Genowefa, pocóż tyle mówić?
 — Jesteś gotowa?
 — Tak. Postanowiłeś mię zabić, masz słuszność, czekam.
 — Dobrze, rozkaz pan, a ja twój rozkaz wypełnię.
 — Zaraz... mówił dalej Dixmer, teraz zapukam do drzwi, Gilbert otworzy, a ja go tym sztyletem zabiję.
 Przy tych słowach Dixmer odpiął do połowy ukryty w zanadrzu sztylet obosieczny.
 Genowefa zadrżała mimowolnie.
 Dixmer ręką nakazał jej milczenie.
 — Skoro go ugodzę... rzekł znowu, ty wpadniesz do drugiego pokoju, w którym się znajduje królowa. Drzwi tam niema, ale tylko parawan. Ty czemprędzej zamienisz z nią swe suknie, ja tymczasem zabiję drugiego żandarma. Potem wezmę królowe pod rękę i wyprowadzę ją z więzienia.
 — Bardzo dobrze... rzekła zimno Genowefa.
 — Rozumiesz?... podchwycił Dixmer, co wieczór widzą cię w tej czarnej mantylce jedwabnej, która ci twarz okrywa. Ubierz więc królowę w swoję mantylę i okryj ją sama, jak się zwykle okrywasz.
 — Uczynię, jak pan żądasz.
 — Teraz winienem ci przebaczyć i podziękować, moja pani... rzekł Dixmer.
 Genowefa z zimnym uśmiechem wstrząsnęła głową.
 — Nie potrzebuję ani przebaczenia pańskiego, ani podziękowań... rzekła wyciągając rękę; to co czynię, albo raczej co mam uczynić, zmazałaby nawet zbrodnię, a ja się tylko słabości dopuściłam; co większa, przypomnij pan sobie, żeś mnie prawie zmusił do tego własnem postępowaniem. Unikałam Maurycego, tyś mnie sam popychał w jego objęcia; sam więc byłeś podżegaczem i sam jesteś sędzią i mścicielem. To ja zatem powinnam ci przebaczyć śmierć moją i przebaczam ci ją w istocie. Ja powinnam panu podziękować, że mnie pozbawiasz życia, bo to życie byłoby nieznośnem dla mnie, odłączonej od człowieka, którego jedynie kocham i nadewszystko, od chwili,