Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/261

mówili do siebie ani słowa, aż gospodyni zupełnie znikła. Skoro się drzwi za nią zamknęły, przy blasku jedynej świeczki, zawieszonej na żelaznym drucie, człowiek w czapce futrzanej spostrzegł w lustrze, że izba jest zupełnie pusta.
 — Dobry wieczór... — rzekł do towarzysza, nie odwracając się wcale.
 — Dobry wieczór panu... — odrzekł nowoprzybyły.
 — I cóż!... — zapytał patrjota zawsze z udaną obojętnością, — jakże nasz interes?
 — Tak, jakeśmy się umówili. Umiałem się wymówić ojcu Ryszardowi od służby. Wymyśliłem, żem ogłuchł, żem oślepł, słowem w jego własnych oczach najdoskonalej zachorowałem.
 — Bardzo dobrze, i cóż on na to?
 — Ojciec Ryszard przywołał żonę, ta natarta mi octem skronie i niby do siebie przyszedłem.
 — Cóż dalej?
 — Potem, stosownie do naszej umowy, powiedziałem, że brak powietrza działa na mój wzrok, ponieważ jestem krwisty, i że służba w Conciergérie, mieszczącem w tej chwili czterystu więźni, zabija mnie zupełnie.
 — Cóż ci odpowiedzieli?
 — Matka Ryszard żałowała mnie.
 — A ojciec Ryszard?
 — Wypchnął mnie za drzwi.
 — Ale to nie dosyć, że cię wypchnął.
 — Czekajże pan, poczciwa matka Ryszard wyrzucała mu, że jest człowiekiem bez serca, kiedy się tak obchodzi z ojcem rodziny.
 — A on co na to?
 — Przyznał żonie słuszność, ale dodał, że najgłówniejszym warunkiem odźwiernego jest, aby mieszkał w więzieniu, do którego go przeznaczono; że rzeczpospolita nie żartuje, i ucina głowy wszystkim, którzy ślepną na służbie.
 — Tam do djabła!... Wtrącił patrjota.
 — Potem zacząłem jęczeć, narzekać, że mi bardzo słabo; prosiłem o lekarstwo, zapewniałem, że mi dzieci pomrą z głodu, jeżeli mi pensja będzie wstrzymana.
 — I cóż ojciec Ryszard?
 — Ojciec Ryszard powiedział, że kto jest odźwiernym nie powinien mieć dzieci.