Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/227

 — Czemużeś prędzej nie powiedziała tego, obywatelko?
 — Bo nie mam prawa krępować pana w przyzwyczajeniach.
 — Dobrze, dobrze, to ja ci przynajmniej dokuczać przestanę... — rzekł Gilbert, rozbijając fajkę o podłogę; już ci dymić nie będę.
 I odwróciwszy się, wyprowadził kolegę i zasunął parawan.
 Szmer, jaki zwrócił uwagę obu strażników sprawiło kilka osób, zbliżających się ku drzwiom.
 Drzwi otworzyły się, i weszło dwóch urzędników wraz z odźwiernym i kilkoma strażnikami.
 — I cóż?... — spytali, jak się sprawuje uwięziona?
 — Jest tam... — odpowiedzieli dwaj żandarmi.
 — Jak się tam mieści?
 — Zobaczcie!
 I Gilbert odsunął parawan.
 — Czego chcesz?... — zapytała królowa.
 — Obywatelko Kapet, gmina przybywa cię odwiedzić.
 — To jakiś poczciwy człowiek... — pomyślała Marja Antonina, — a jeżeli przyjaciele moi zechcą...
 — Dosyć już tego... dosyć... — odezwali się urzędnicy, odsuwając Gilberta i Wchodząc do królowej; — poco tu tyle ceremonji?...
 Królowa nie podniosła oczu, a obojętność jej dowodziła, że nie widziała ani słyszała, co się wokoło niej działo, i sądziła, że jest sama.
 Wysłańcy gminy ciekawie obejrzeli wszelkie szczegóły pokoju, przypatrywali się obiciu, łóżku, kratom u okna, wychodzącego na dziedziniec, i wreszcie, zaleciwszy żandarmom najpilniejszą czujność, wyszli, nie przemówiwszy ani słowa do Marji Antoniny, która jakby wcale nie zważała na ich obecność.