Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/224

 — Pod którem z tych dwóch nazwisk mam ją zapisać,... spytał nadzorca.
 — Pod którem sam zechcesz, byle prędzej... odpowiedział przywódca.
 Nadzorca siadł znowu na krześle i drżącą ręką zaciągnął do regestru nazwisko, imiona i tytuł, jaki mu podyktowała uwięziona; napis ten i dziś jeszcze, jakby krwią nakreślony widzieć można w owej księdze, której najszacowniejsze karty pogryzły szczury rewolucyjnego Conciergérie.
 Żona Ryszarda stała ciągle za krzesłem męża; ale powodowana uczuciem religijnego politowania na krzyż złożyła ręce.
 — Wiek twój obywatelko?... pytał znowu nadzorca.
 — Trzydzieści siedem lat i dziewięć miesięcy... odpowiedziała królowa.
 Ryszard zapisał, wyszczególnił potem cały rysopis, a ukończywszy swe dzieło — rzekł:
 — Dobrze, już koniec.
 — Gdzież mamy zaprowadzić uwięzioną?... — zapytał przywódca eskorty.
 Ryszard znowu zażył tabaki i spojrzał na swą małżonkę.
 — Do licha!... rzekła zagadnięta, nie uprzedzono nas, nie wiemy co zrobić.
 — No... pomyślże! rzekł brygadjer.
 — Jest wprawdzie izba narad... ciągnęła dalej żona nadzorcy.
 — Hm! ale zaobszerna... mruknął Ryszard.
 — Tem lepiej, że obszerna, będzie gdzie pomieścić straż.
 — Dobrze, niech będzie izba narad, ale niema w niej łóżka... rzekł Ryszard.
 — A! prawda... odpowiedziała jego żona, zapomniałam.
 — Ba!... wtrącił żandarm, jutro wniesiecie łóżko, przecież do jutra już niedaleko.
 — Zresztą, mój mężu, obywatelka dzisiaj może w naszym pokoju przenocować... rzekła Ryszardowa.
 — A my gdzież się podziejemy... — odparł nadzorca.
 — My nie będziemy spali; wszakże obywatel żandarm. Utrzymuje, że noc prędko zejdzie.