Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/221

ny; prawda, że nie ja, ale to jeszcze nie dowodzi, aby dziś miał być szczęśliwszym niż wczoraj.
 — Jakto... rzekła Genowefa, on to wszystko chciał uczynić?
 — Tak, to wszystko, i wiele innych niedorzeczności; później to pani opowiem, bo w tej chwili zanadto jestem głodny; a winien temu Maurycy, ktry mię wczoraj pędził po całej dzielnicy świętego Jakóba; pozwólcie więc, że się wezmę do śniadania, którego żadne z was nawet nie tknęło.
 — Tak, Lorin ma słuszność!... z dziecięcą radością zawołał Maurycy; jedzmy śniadanie, tośmy jeszcze nie jedli, Genowefo! I, wyrzekłszy to imię, spojrzał na Lorina, ale ten nawet nie mrugnął.
 — No... toś ty zgadł, że to on??... spytał Maurycy.
 — A cóżeś myślał!... odrzekł Lorin, krając sobie spory kawał szynki.
 — I mnie się jeść chce... odezwała się Genowefa, podając talerz.
 — Lorinie, wtrącił Maurycy, wczoraj wieczór byłem chory.
 — O! więcej byłeś niż chory, byłeś szalony.
 — Otóż! zdaje mi się, że dziś ty znowu musisz być cierpiący.
 — A to dlaczego?
 — Boś jeszcze nic wierszami nie powiedział.
 — E! nie o wierszach wypada nam pomówić, ale o rzeczach trochę smutniejszych.
 — Cóż jest nowego? z niepokojem zapytał Maurycy.
 — Et, wkrótce będę na straży w Conciergerie.
 — W Conciergerie! rzekła Genowefa, przy królowej?
 — Przy królowej... zapewne.
 Genowefa zbladła, Maurycy zmarszczył brwi i skinął znacząco na Lorina. Ten ukroił sobie nowy kawał szynki, dwa razy większy od pierwszego.
 W istocie królowe przeprowadzono do Conciergerie, dokąd się też za nią udamy.