Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/166

 — Ustąp!... rzekła stara Tison, puszczaj mnie!...
 — Gdzie idziesz?
 — Obaczę ją raz jeszcze.
 — Nie wpuszczą cię.
 — Ale mi pozwolą leżeć pode drzwiami, żyć tam, spać tam. Będę tam czekała aż wyjdzie, obaczę ją raz jeszcze.
 — A gdybym ci obiecał powrócić twoją córkę?...
 — Co mówisz?...
 — Powiadam, że gdyby kto przyrzekł wrócić ci twą córkę, czy uczyniłabyś to, czegoby ten ktoś zażądał od ciebie?
 — Uczynię wszystko dla mojej córki, dla mojej Heloizy, zawołała stara w rozpaczy, załamując ręce. Wszystko!... wszystko!...
 — Słuchaj!... zaczął znowu nieznajomy, Bóg cię tak ciężko karze...
 — O kim mówisz?... Co przez to rozumiesz?
 — Nieraz uwięzioną, której pilnujesz, własną ręką wtrącałaś w rozpacz, jakiej sama w tej chwili doznajesz, przez swoje grubjaństwo, przez swoje oskarżenia. Bóg więc karze cię, wiodąc na śmierć córkę, którą tyle kochasz.
 — Mówiłeś, że jest człowiek, który ocalić ją może. Gdzie on jest?... Czego chce? Czego żąda?...
 — Człowiek ten żąda, abyś zaprzestała prześladować królowę, abyś błagała ją o przebaczenie zniewag, któreś jej wyrządziła, a jeżeli spostrzeżesz, że ta kobieta, mająca także córkę, która również płacze, cierpi i rozpacza, jeżeli mówię, spostrzeżesz, że ta kobieta jakim cudem, lub jakim niepodobnym zbiegiem okoliczności będzie mogła ratować się ucieczką, abyś nietylko nie sprzeciwiała się tej ucieczce, lecz nawet dopomagała do niej.
 — Słuchaj obywatelu, rzekła stara Tison, wszak ty sam jesteś tym człowiekiem?
 — I cóż stąd?
 — Przyrzekasz ocalić moją córkę?
 Nieznajomy milczał.
 — Czy przyrzekasz?... Czy bierzesz to na siebie?... Czy przysięgasz mi na to? Odpowiadaj!...
 — Słuchaj... wszystko cokolwiek człowiek uczynić może dla ocalenia kobiety, uczynię dla ocalenia twej córki.