Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/155

 — Nie, obywatelu, było to niepodobieństwtem, gdyż ani na chwilę nie opuszczałem pani Dixmer, aby zaś powkładać kartki w każdy kwiat, bo zważ obywatelu, że Simon utrzymuje, iż w każdym znajdowała się podobna kartka, trzebaby na to pół dnia przynajmniej.
 — Czyli jednak nie można było wsunąć pomiędzy te kwiaty dwóch przygotowanych kartek?
 — Uwięziona w moich oczach wybrała jeden kwiatek, ale całego bukietu nie przyjęła.
 — A więc, obywatelu Lindey, podług ciebie niema w tem żadnego spisku?
 — Owszem, jest... — oświadczył Maurycy, — nietylko tak mniemam, ale jestem o tem przekonany; przyjaciele moi nie są nic winni w tej rzeczy. Ponieważ jednak naród nie powinien być narażony na żadną obawę, składam kaucję i za więźnia się uznaję.
 — Obejdzie się bez tego... — odpowiedział Santerre, — z tak wypróbowanemi ludźmi, jak ty, nie postępuje się nigdy w ten sposób! Jeżeli uznajesz się więźniem dla dania rękojmi za twych przyjaciół, ja także uznam się więźniem dla dania rękojmi za ciebie. Rzecz jest bardzo prosta; skoro formalna denuncjacja nie ma miejsca, nikt nie będzie wiedział o tem, co tu zaszło. Podwójmy baczność, a mianowicie ty, i tym sposobem, nie rozgłaszając wypadku, dojdziemy do jego źródła.
 — Dziękuję ci, dowódco... — rzekł Maurycy, — powiem jednak to, cobyś ty sam powiedział, będąc na mojem miejscu. Nie powinniśmy poprzestawać na tem, wypada nam koniecznie odszukać kwiaciarkę.
 — Dobrze się ona z pewnością skryła; ale bądź spokojny, odnajdziemy ją. Czuwaj nad twemi przyjaciółmi; ja zaś czuwać będę nad korespondencjami więźni.
 Nikt nie pomyślał o Simonie, który również powziął zamiar pewien.
 Przybył on z opisanego dopiero co posiedzenia i dowiedział się, co gmina postanowiła.
 — Potrzeba więc formalnej denuncjacji?... — rzekł — poczekajcie przyniosę ją za pięć minut.
 — Cóż tam znowu?... — spytał prezes.
 — A to... — odpowiedział szewc, — obywatelka Tison donosi o tajemnych podstępach Maurycego, stronnika ary-