Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/147

ruszeniem, nawykły do biernego posłuszeństwa dla przepisów, również wyciągnął rękę i wstrzymał Genowefę.
 Królowa stanęła wahając się i spojrzawszy na Maurycego, poznała w nim młodego urzędnika, który zwykle przemawiał do niej serjo, lecz z uszanowaniem.
 — Czy nie wolno?... spytała.
 — Owszem, owszem... rzekł Maurycy. Genowefo, możesz ofiarować twój bukiet.
 — Dziękuję, z żywą wdzięcznością... zawołała królowa.
 I z całą uprzejmością ukłoniwszy się Genowefie, wychudłą ręką zerwała jeden goździk z podanego sobie bukietu.
 — Weź je pani wszystkie... proszę, szepnęła bojaźliwie Genowefa.
 — Nie, z zachwycającym uśmiechem odpowiedziała królowa, może ten bukiet pochodzi od osoby, którą kochasz, nie chcę cię go pozbawiać.
 Genowefa zarumieniła się, a rumieniec ten wywołał uśmiech na usta królowej.
 — No, no! obywatelko Kapet... — rzekł Agrikola, — trzeba ruszać dalej.
 Królowa skłoniła się i poszła, lecz nim znikła, jeszcze się raz obróciła szepcząc:
 — Jakże ten goździk mile pachnie i jak ta kobieta jest piękna!
 — Nie widziała mnie... — szepnął Morand, który, przyklęknąwszy prawie w kącie korytarza, nie zwrócił na siebie uwagi królowej.
 — Ale wy dobrze ją widzieliście; nieprawdaż, Morandzie?... nieprawdaż Genowefo?... — rzekł Maurycy podwójnie uszczęśliwiony, raz z widowiska, jakie nastręczył swym przyjaciołom, drugi raz z przyjemności, jaką sprawił tak małym kosztem nieszczęśliwej uwięzionej.
 — O! tak, tak... — mówiła Genowefa, — doskonale ją widziałam i teraz, choćbym sto lat żyła, ciągle ją widzieć będę.
 — Jakże ci się podoba?
 — Bardzo jest piękna.
 — A tobie, Morandzie? Morand załamał ręce i nic nie odpowiadał.