Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/140

ujawniał swoją w dziwaczny sposób, przez stłumione westchnienia, głośne wybuchy śmiechu i miotanie straszliwych żartów na przechodniów.
 O dziewiątej przybyli do Temple.
 Santerre przywołał urzędników.
 — Kto jest ta piękna obywatelka, zapytał Santerre Maurycego, i poco tu przybyła?
 — Jest to małżonka dzielnego obywatela Dixmer, słyszałeś zapewnie o tym patrjocie, obywatelu jenerale?
 — Znam go, znam, przerwał Santerre, właściciel zakładu garbarskiego i kapitan strzelców sekcji Wiktora.
 — Tak.
 — Ale na honor, co to za ładna osoba. A kto jest ten koczokodan, co ją trzyma pod rękę.
 — Obywatel Morand, wspólnik męża, strzelec w kompanji Dixmera.
 Santerre przystąpił do Genowefy.
 — Dzień dobry, obywatelko, powiedział.
 — Dzień dobry, obywatelu generale, z wysileniem, uśmiechając się, odrzekła Genowefa.
 Santerrowi pochlebił i uśmiech i tytuł.
 — Pocóż tu przyszłaś, piękna patrjotko? — dodał.
 — Obywatelka, odezwał się Maurycy, nie widziała nigdy wdowy Kapet i pragnęłaby ją obaczyć.
 — Zanim... — rzekł Santerre, i zrobił okropne poruszenie.
 — Rzeczywiście, odpowiedział Maurycy zimno.
 — Dobrze, — rzekł Santerre, — staraj się tylko, aby jej nie widziano, jak będzie wchodzić do wieży, byłby to zły przykład, zresztą zdaję się na ciebie.
 Oświadczywszy to, Santerre, uścisnął znowu dłoń Maurycego, skinął przyjaźnie i protekcjonalnie głową Genowefie i poszedł zająć się innemi obowiązkami.
 W dziesięć minut później, Genowefa i Morand w towarzystwie trzech urzędników weszli i zajęli miejsce za drzwiami szklanemi.