Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/785

tułu książęcego, usiłował zerwać związek austrjacki nie dlatego, że uważał go za szkodliwy dla interesów Francji, lecz, że ten dumny ambasador, zrazu przyjęty uprzejmie przez arcyksiężniczkę Marję-Antoninę, pomyślał w zaślepieniu próżności, że widzieć może w tej uprzejmości wzajemność, — cóż na to odpowie szczery poddany i wierny ambasador? \
 — Zaprzeczy wszystkiemu, bo nie ma żadnego dowodu, ażeby to uczucie kiedykolwiek istniało.
 — O! przeciwnie, myli się pan; jako dowód pozostała oziębłość delfinowej dla niego.
 Kardynał się zawahał.
 — Wierzaj mi, mości książę, że zamiast się waśnić między sobą, coby już było niechybnie nastąpiło, gdybym nie miał więcej rozsądku od pana — zostańmy raczej dobrymi przyjaciółmi.
 — Dobrymi przyjaciółmi?
 — Dlaczego nie? Dobrymi przyjaciółmi są ci, którzy nam wyświadczają przysługi.
 — Wcale ich nie potrzebuję.
 — Myli się pan wielce, bo od dwóch dni, odkąd pan jest w Paryżu...
 — Ja?
 — Tak jest, mości książę. Ale pocóż chcieć to ukrywać przede mną, skoro jestem czarnoksiężnikiem? Pan się rozstał z księżną w Soissons, poczem przyjechałeś pocztą do Paryża przez Villers, Cottérets i Dommartin, czyli najbliższą drogą i zażądałeś pan od swoich dobrych przyjaciół przysługi, któ-