Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/323

ność wicehrabiego, szczycącego się przyjaźnią króla.
 Gdyby Andrea mogła go widzieć w tym powozie!
 O Nicolinie nie pomyślał wcale.
 Brat z siostrą rozmawiali w dalszym ciągu.
 — Znów coś nowego! — zawołał nagle wicehrabia, wychyląjac się oknem i patrząc za siebie.
 — Co takiego? — zapytała Chon.
 — Koń arabski pędzi za nami!
 — Jaki koń arabski?
 — Ten, co go kupić chciałem!
 — Kobieta jakaś na nim siedzi. Co za przepyszne stworzenie!
 — O kim mówisz?... O kobiecie, czy o koniu?
 — O kobiecie.
 — Zawołaj na nią Chon; ciebie się mniej przestraszy, niżeli mnie. Dam jej tysiąc pistolów za araba.
 — A co dasz za nią samą? — zapytała Chon z uśmiechem.
 — Gotów jestem zrujnować się dla niej... Wołajże na nią!
 — Pani! proszę pani! — zawołała Chon.
 Ale młoda dama o czarnych wielkich oczach, otulona płaszczem białym, w nasuniętym na czoło szarym kapeluszu z długiemi piórami, przemknęła jak strzała bokiem drogi, wołając:
 — Avanti Dżerid! Avanti!
 — Włoszka — szepnął wicehrabia — cudowna