Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/322

 — Mam wielką ochotę kazać jechać, a jego razem z chusteczką zostawić.
 — Daj-no pokój, on może nam być bardzo użytecznym.
 — W czem?
 — Objaśnił mnie już o paru rzeczach wielkiej wagi.
 — A o czem mianowicie?
 — Przedewszystkiem, powiedział mi o delfinowej, a przed chwilą wymienił znowu nazwisko twego przeciwnika.
 — Niechże sobie jedzie, kiedy żądasz.
 Gilbert przyniósł chustkę zmoczoną i przyłożył ją na ranę, co naturalnie sprawiło znaczną ulgę wicehrabiemu.
 — Na honor! — rzekł — ten mały miał wielką rację — czuję się daleko lepiej; teraz już i pogadać jestem w stanie.
 Gilbert przymknął oczy, lecz nadstawił uszu, zawiódł się jednak w oczekiwaniu.
 Chon opowiadała bratu djalektem barwnym, pełnym życia i śpiewnym, jakim mówi lud w Prowancji.
 Gilbert nic nie rozumiał i lubo potrafił panować nad sobą, nie mógł utaić wyrazu niezadowolenia. Spostrzegła to panna Chon i na pociechę przesłała mu słodki uśmiech.
 Uśmiech ten dał poznać Gilbertowi, że nim nie pogardzają. Toć on, robak ziemny zdobył wdzięcz-