Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/189

wię zupełnie serjo — odparł Balsamo — a rzecz to wielkiego znaczenia. Ktoś zbliża się w tej chwili ku Taverney.
 — Wielki Boże, cóż to za jakieś odwiedziny? — Objaśnij mnie, gościu kochany, błagam cię o to; jak bowiem przekonać się mogłeś z kwaśnego przyjęcia, każdy przybywający jest poprostu klęską dla mnie. Mów wyraźniej, czarowniku drogi, jeżeli możesz.
 — Mogę — i chętnie to uczynię.
 Balsamo spojrzał bystro na mieniącą się opalem powierzchnię wody.
 — Czy widzisz co? — nastawał baron.
 — Doskonale.
 — Więc mów, mów!
 — Widzę, że przybędzie osoba wielce dostojna.
 — Naprawdę? i ta osoba przybędzie bez zaproszenia?
 — Sama się zaprosiła, a jedzie w towarzystwie syna pańskiego.
 — Filipa?
 — W jego własnej osobie.
 Baron wpadł w wesołość, bardzo ubliżającą czarownikowi.
 — Ha! ha! ha! — śmiał się starzec, — w towarzystwie mego syna... ha! ha! ha!...
 — Ja mówię poważnie, baronie.
 — Więc pan znasz mego syna?
 — Nie znam go wcale.