Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/190

 — I mój syn jest obecnie?...
 — O pół mili, o ćwierć mili może!..
 — Od Tavemey?
 — No tak...
 — Kochany panie, syn mój stoi w Strasburgu z garnizonem i chybaby zdezerterował, a że tego nigdy nie uczyni, na to przysięgam ci uroczyście.
 — A jednak jedzie, — rzekł Balsamo, patrząc w szklankę.
 — A ten ktoś, kto z nim podąża — zapytał baron — mężczyzna to czy kobieta?
 — Dama, panie baronie, bardzo wielka dama. To coś szczególnego, nadzwyczajnego!
 — I ważnego — dodał baron.
 — Tak, na honor.
 — Ale, cóż takiego u licha?
 — Dobrzebyś pan uczynił oddalając służącą, tę małą, tę nic dobrego, jak mi pan powiedziałeś.
 — Dlaczego mam ją oddalić?
 — Bo Nicolina Legay bardzo jest podobna do osoby, która przybywa.
 — Mówiłeś pan, że to wielka dama, a teraz znów powiadasz, że do Nicoliny podobna. Wpadasz pan w sprzeczności.
 — Dlaczego? Kupiłem niegdyś niewolnicę, tak podobną do Kleopatry, że był projekt wysłania jej do Rzymu, aby figurowała w orszaku triumfalnym Oktawjusza.