Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1358

CVII

STRÓJ ROUSSEAU

 Po odejściu pana de Coigny, Rousseau padł na fotel wyczerpany.
 — Ach! jak mię ci ludzie męczą, prześladują!
 Teresa usłyszała te słowa.
 — Boże! co to za próżny człowiek!
 — Kto?... ja?
 — Naturalnie, jesteś próżny i obłudny.
 — Ja?
 — Ty! ty! zachwycony jesteś tem zaproszeniem, a udajesz obojętność. Ty, szkarado!
 — Znów ci się coś przyśniło — rzekł Rousseau, wyznał jednak w duchu, że Teresa dobrze odgadła.
 — Może to mały zaszczyt dla takiego gryzipiórka, jak ty, iść na królewskie salony!
 Filozof odezwał się zirytowanym głosem.
 — Głupia jesteś, jeśli myślisz, że dla takiego człowieka, jak Rousseau obcowanie z królami jest zaszczytem. Dlaczego ten właśnie człowiek jest na tronie? Przez kaprys natury, który mu kazał być synem królowej; ja jestem sobą, przez swój talent i pracę.