Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1205

 — Kardynale?
 — Wyrocznia?
 — Wyrocznia daje ci nadzieję.
 — Naprawdę? — wykrzyknął de Rohan zachwycony.
 — Więc wyrocznia wyrzekła, że ta kobieta nic kocha swego męża?...
 — Tak.
 — Co do włosów, musiałem je spalić, niestety, oto popiół z nich, zebrałem go tak starannie, jakby każdy pyłek wart był miljony.
 — Dzięki, drogi hrabio, czemże ci się odwdzięczę?
 — Nie mówmy o tem. Ale... co do włosów: niech panu nie przyjdzie kiedy ochota połknąć je w winie, jak to czynią zakochani. Szalałbyś za nią, a ona pozostałaby zimną jak głaz.
 — Dziękuję, stokrotnie dziękuję.
 W dwadzieścia minut potem powóz eminencji spotkał się z powozem księcia Richelieu i omal że się karety nie zderzyły w tej wąskiej uliczce. Panowie poznali się natychmiast.
 — E! kardynale! — rzekł marszałek sarkastycznie.
 — E! książę — odparł takimże tonem Ludwik de Rohan z palcem na ustach.
 Konie ruszyły dalej w dwie przeciwne strony