Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1204

 — O! — odrzekła włoszka, ze słodkim uśmiechem.
 — Cóż takiego? Co, złote dziecko, chcesz przez to powiedzieć?
 — Zamężną jest, drogi Balsamo, ale...
 — Ale?
 — Pomimo to...
 Włoszka uśmiechnęła się powtórnie.
 — Ja jestem także niby mężatka.
 — Naturalnie.
 — A jednak.
 Balsamo przyglądał się zamagnetyzowanej z ogromnem zdumieniem; pomimo uśpienia, zarumieniła się aż po same białka oczu.
 — Dokończ, dziecko.
 Zarzuciła mu ręce na ramiona, tuląc się do niego, szepnęła:
 — Jestem jeszcze jednak dziewicą.
 — I ta księżniczka, królowa?
 — Tak mój drogi, a powiem ci, że ona nie kocha jeszcze nikgo.
 — Fatalność! — mruknął Balsamo. — Dzięki ci, Lorenzo najdroższa, wiem wszystko.
 Uścisnął ją czule, schował starannie włosy, a obciąwszy włoszce kawałek czarnych jej splotów, spalił je przy świecy, a popiół wsypał w papier, zawierający włosy delfinowej.
 Wyszedł z pokoju; za drzwiami będąc, obudził młodą kobietę. Prałat drżał całem ciałem.
 — Cóż, hrabio? — spytał.