Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/505

wany hołd, który w każdej innej okoliczności napełniłby radością jego serce?
 Myślał o tej wyniosłej kobiecie, nietroszczącej się wcale o niego, i wzrok jego szukał w ścieśnionej gromadzie ludzi koło domu, czy nie zobaczy lokaja w niebieskiej liberji, przybywającego od strony bulwarów. Wszedł do pokoju z sercem ścieśnionem.
 Zmrok zapadł, a dotąd nie widział nikogo.
 Wieczór upłynął tak samo jak i dzień.
 Niecierpliwość Mirabeau zamieniła się w ponurą gorycz. Serce straciwszy nadzieję, nie wybiegało już naprzeciw dzwonka ani młotka. Nie; czekał z ponurą twarzą, na ten obiecany dowód współczucia, który nie przybywał.
 O jedenastej, Teisch oznajmił doktora Gilberta.
 Doktór wszedł uśmiechnięty, lecz zaraz przeraził się wyrazem twarzy Mirabeau.
 Twarz ta była wiernem zwierciadłem boleści duszy.
 Gilbert domyślił się wszystkiego.
 — Czy nie przysłano? — zapytał.
 — Skąd? — rzekł Mirabeau.
 — Wiesz dobrze, o czem chcę mówię, hrabio.
 — Ja? Nie, na honor!
 — Z zamku... od niej... w imieniu królowej?
 — Bynajmniej, doktorze; nie był nikt.
 — Niepodobna! — rzekł Gilbert.
 Mirabeau wzruszył ramionami.
 — Naiwny człowieku! — szepnął.
 Potem, chwytając konwulsyjnie rękę Gilberta, zapytał.
 — Czy chcesz abym ci powiedział, coś dziś robił, doktorze?
 — Ja. — rzekł doktór. — Robiłem dzisiaj prawie to, co i zawsze.
 — Nie, bo codzień nie chodzisz do zamku, a dziś tam byłeś; nie bo codzień nie widzisz królowej, a dziś ją widziałeś; nie, bo codzień nie pozwalasz sobie dawać jej rad, a dzisiaj jej radziłeś.
 — No, proszę! — rzekł Gilbert.