Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/506

 — O! kochany doktorze, widzę, co się działo, i słyszę, co się mówiło, jakbym tam był.
 — A wiec, zobaczymy, człowieku o podwójnym wzroku; powiedz, hrabio, co się działo? co się mówiło?
 — Dziś o pierwszej stawiłeś się w Tuileries: zażądałeś widzenia się z królową; mówiłeś z nią: powiedziałeś jej, że stan mój się pogorszył, że byłoby dobrze dla królowej, dobrze dla kobiety, gdyby posłała dowiedzieć się o moje zdrowie, jeżeli nie przez współczucie, to przez wyrachowanie. Ona z tobą sprzeczała się, potem zdawała się być przekonana, że masz słuszność; pożegnała cię, mówiąc, że pośle do mnie; odszedłeś pan szczęśliwy i zadowolony, licząc na królewskie słowo, a ona, ona pozostała wyniosła i pełna goryczy, śmiejąc się z twojej łatwowierności, w której ty zapomniałeś, że słowo takie do niczego nie obowiązuje... No, słowo honoru uczciwego człowieka! — rzekł Mirabeau, patrząc w oczy Gilbertowi — czy tak było, doktorze?
 — Doprawdy — rzekł Gilbert — gdybyś tam był, kochany hrabio, nie mógłbyś lepiej widzieć i słyszeć.
 — Niezręczni! — zawołał Mirabeau z goryczą. — Mówiłem, że nic rozsądnego nie umieją uczynić... Liberja króla u mnie, wśród tego tłumu ludzi wołających pod memi oknami: „Niech żyje Mirabeau!“ dodałaby im na rok jeden popularności.
 I Mirabeau, skłoniwszy głowę, szybko podniósł rękę do oczu...
 Gilbert ujrzał zdziwiony, że ocierał łzę.
 — Co ci jest, hrabio? — zapytał.
 — Mnie? Nic! — rzekł Mirabeau. — Czy masz wiadomości o zgromadzeniu narodowem, o Kordeljerach lub Jakobinach? Czy Robespierre wycedził jaką nową mowę, czy Marat wyrzucił jaką świeżą broszurę?
 — Czy dawno jadłeś, hrabio? — spytał Gilbert.
 — Nic, od drugiej godziny popołudniu.
 — W takim razie, możesz się wykąpać, kochany hrabio.
 — Doprawdy, myśl doskonała, doktorze. Janie! kąpiel.
 — Tutaj, panie hrabio?
 — Nie, nie, obok, w gabinecie.