Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/352

 — Panie Pitoux! — powiedziała Katarzyna, chwytając na ten raz młodzieńca ruchem tak gwałtownym, że zadrżał z kolei.
 — Słucham was, panno Katarzyno! — odparł.
 — Macie słuszność, nie trzeba, ażeby jego listy dostały się do rak mojego ojca... Ojciecby mnie zabił!
 — Widzicie więc — rzekł Pitoux. — On bo nie rozumie się na takich drobnostkach.
 — Ale jak zrobić?
 — Wskażcie mi, panno Katarzyno...
 — Jest na to sposób.
 — Jeżeli jest, to trzeba go użyć.
 — Nie śmiem... — rzekła Katarzyna.
 — Jakto! nie śmiecie?
 — Nie śmiem wam powiedzieć, coby należało uczynić.
 — Jakto! sposób zależy ode mnie, a wy nie śmiecie mi go powiedzieć?
 — To nie dobrze, panno Katarzyno, nie sadziłem, abyście nie mieli do mnie zaufania.
 — Nie brak mi zaufania kochany Ludwiku — rzekła Katarzyna.
 — To co innego! — odparł Pitoux mile pogłaskany wzrastającą poufałością Katarzyny.
 — Ależ to będzie dużo trudu dla ciebie, mój przyjacielu.
 — O jeżeli tylko o mój trud chodzi, niech was to nie zastrasza, panno Katarzyno.
 — Wiec zgadzasz się zrobić to, o co prosić będę?
 — Z pewnością. Chyba, że to jest zupełnem niepodobieństwem.
 — Przeciwnie, to rzecz nader łatwa.
 — A wiec, jeżeli łatwa, to powiedzcie.
 — Trzebaby pójść do matki Colombe.
 — Która sprzedaje cukier owsiany?
 — Tak i która jest zarazem roznosicielką listów z poczty.
 — A! rozumiem... powiem jej, żeby listy doręczała wam tylko.