Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/353

 — Powiesz jej, żeby listy doręczała tobie tylko.
 — Mnie? — rzekł Pitoux.
 — A! tak; nie zrozumiałem z pierwszego razu.
 I westchnął po raz trzeci, czy czwarty.
 — To rzecz najpewniejsza, rozumiesz teraz, Ludwiku?... Chyba, że nie chcesz wyświadczyć mi tej przysługi.
 — Jabym miał wam odmówić, panno Katarzyno? A toż dopiero!
 — Dziękuję ci!
 — Pójdę więc i to zaraz jutro.
 — Jutro może już być zapóźno; trzebaby iść dziś jeszcze.
 — Dobrze, panno Katarzyno, dziś rano, natychmiast!
 — Jakiś ty dobry chłopiec, mój Ludwiku! — rzekła Katarzyna — i jak ja cię kocham!...
 — O! nie mówcie mi takich rzeczy, panno Katarzyno! — zawołał Pitoux — bo wskoczyłbym w ogień.
 — Zobacz, Ludwiku, która godzina.
 Pitoux spojrzał na zegarek Katarzyny, zawieszony nad kominkiem.
 — Wpół do szóstej rano, rzekł.
 — A więc mój dobry przyjacielu...
 — Co, panno Katarzyno?
 — Możeby czas...
 — Pójść do matki Colombe?... Na wasze rozkazy, panienko. Ale trzebaby wziąć nieco lekarstwa; doktór kazał zażywać po łyżeczce co pół godziny.
 — Ah! mój drogi Ludwiku — rzekła Katarzyna, nalewając sobie łyżeczkę płynu aptecznego i patrząc na chłopca wzrokiem, pod którym topniało mu serce — to, co czynisz dla mnie skuteczniejszem jest od wszystkich lekarstw!
 — Dlatego też to zapewne mówił doktór Raynal, że mam wielkie usposobienie na ucznia medycyny.
 — Ale... gdzie powiesz, że idziesz, ażeby czego nie domyślano się na folwarku?
 — O! bądźcie spokojni.
 I Pitoux wziął za kapelusz.
 — Czy mam obudzić panią Clement? — zapytał.