Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/464

 — Tak, tak, było to coś podobnego.
 — Jezus Marya! — zawołała Katarzyna.
 — To już minęło, moje dziecię — rzekł Benvenuto dla zaspokojenia Katarzyny, która zbladła jak ściana. Teraz pośpiesz tylko do piwnicy po wino i to najlepsze dla tych poczciwych chłopaków.
 — Ależ przecie pan znów nie wyjdziesz?
 — Nie, bądź spokojna, pójdę tylko po Askania, który jest w ogrodzie wielkiego Nesle, mam z nim wiele do mówienia.
 Robotnicy i Katarzyna wrócili do domu, Benvenuto poszedł do ogrodu.
 W tej chwili księżyc wschodził i mistrz poznał Askania, który właśnie wstępował na drabinę przystawioną do muru oddzielającego ogród prewota.
 Młodzieniec stanąwszy u szczytu, okraczył mur, ściągnął drabinę na drugą stronę i wkrótce zniknął.
 Benvenuto przetarł oczy jak człowiek niedowierzający swojemu wzrokowi, poczem doszedł do giserni i tam otworzywszy okno skoczył na mur graniczny małego Nesle; zkąd po winnej latorośli spuścił się bez szmeru do ogrodu Blanki.
 Rozciągnąwszy się na ziemi, przez kilka