Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/506

 A przecież ci ludzie zabici, byli nędznikami.
 Wtedy powiedziałeś mi panie Gilbert, że zaczną mordować i szlachetnych ludzi. Zabito pana barona de Charny. Nie drżę już, ale płaczę, nie czuję obrzydzenia do innych, ale się boję sam siebie.
 — Billot! — zawołał Gilbert.
 Ale Billot nie dosłyszał i ciągnął dalej:
 — Oto biedny, zabity młodzieniec, panie Gilbert. Był to żołnierz, walczył on, ale nie mordował, i został zamordowany.
 Billot westchnął bardzo głęboko.
 — Ah! — rzekł — znałem dzieckiem tego nieszczęśliwego. Pamiętam jak, dzieckiem będąc, przyjeżdżał z Boursone do Villers-Cotterets, na szarym koniku i chleb biednym od matki swej przywoził.
 Piękne to było dziecię, białe i różowe, o wielkich niebieskich oczach, a śmiało się zawsze. I rzecz dziwna! Gdy go zobaczyłem we krwi rozciągniętego, zdaje mi się, że to nie trup, ale dziecię uśmiechnięte staje mi przed oczyma z koszyczkiem i sakiewką w ręku!
 O! panie Gilbert, rzekł Billot, dosyć mam już tego, nie chcę widzieć nic więcej, bo przepowiedziałeś, że i ciebie umierającego zobaczę, a wtedy...
 Gilbert lekko pokiwał głową.
 — Billot — rzekł — bądź spokojny, godzina moja nie wybiła jeszcze.
 — Ale moja nadeszła, doktorze!... Zgniły tam moje żniwa, ziemie leżą odłogiem, czeka rodzina, którą kocham tem więcej, gdy patrzę na tego trupa, którego opłakuje rodzina.
 — Co przez to rozumiesz, drogi Billot? Czy przypuszczasz, że litować się będę nad tobą?
 — Nie! nie... odparł naiwnie dzierżawca — ale ponieważ cierpię, chcę sobie ulżyć po swojemu.
 — To znaczy.
 — To znaczy, że chcę wrócić na wieś, panie Gilbercie.
 — Znowu?
 — A! panie Gilbercie, mnie tam głos jakiś wzywa.
 — Strzeż się, Billot, bo ten głos uciekać ci radzi.
 — Nie jestem żołnierzem, nie będę więc dezerterem.