Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/24

 „Zwyczajem było u króla i książąt krwi, że najznakomitszy pan, odebrawszy od szatnego koszulę, podawał ją kładącemu się księciu. Na dworze pierwszy książę krwi miał prerogatywę podawać ją królowi. U siebie odbierał ją od pierwszego szambelana.
 „Pani de Sevigné opowiada w listach swych z dnia 1 stycznia 1680 r., że:
 „Przy zawieraniu małżeństw w królewskiéj rodzinie, nowożeńcy kładli się do łóżek, a koszule podawali król i królowa. Gdy takową Ludwik XIV podał królewiczowi, a królowa królewnie, król uścisnął czule młodą panią w łóżku i prosił, aby nic nie odmawiała księciu de Conti, lecz aby była posłuszną i łagodną.
 „Przy weselu księcia Orleanu, ceremoniał koszuli odbył się w sposób następujący: najprzód była chwila wahania się, książę Orleanu i margrabia de Valençay zwłóczyli, pierwszy zażądanie, drugi przyjęcie.
 „Ks. Orleanu okarał tem ujmującą powściągliwość człowieka skromnego w najczystszych rozkoszach.