Strona:PL Doyle - Tragedja Koroska.pdf/177

zrozumieć potęgę i niebezpieczeństwo ruchu Mahdiego; te zapamiętałe twarze, te groźne bronie, podniecone do szału dusze mówiły tylko o jednem — o krwawej śmierci, byle tylko sami oni przy śmierci mogli umazać swe ręce we krwi.
 „Czy jeńcy przyjęli prawdziwą wiarę?“ — zapytał Abderrahman, topiąc w ofiarach bezlitosne spojrzenie.
 Mułła musiał bronić swojej sławy i dlatego nie przyznał się do porażki.
 „Mieli ją właśnie przyjąć, kiedy...“.
 „Odłożymy to na razie, mułło“, — wydał rozkaz i arabowie wszyscy skoczyli na wielbłądy. Emir Wad Ibrahim przedefilował niemal z połową całego oddziału. Reszta siedziała na wielbłądach, gotowa do odjazdu, z karabinami w ręku.
 „Cóż się stało?“ — zagadnął Belmont.
 „Nie widzicie?“ — zawołał pułkownik. — Przebóg, jeszcze wydostaniemy się stąd! Wielbłądzi korpus egipski jest tuż tuż za nami“.
 „Skąd pan wie o tem?“
 „Cóżby innego mogło ich spłoszyć?“.
 „O! naprawdę, panie pułkowniku, pan wierzy, że możemy być ocaleni?“ — szlochała Sadie. Straszna szkoła, przez którą przeszli, stępiła im nerwy i zdawało się, że są już nie-