Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/57

 — Twój kuzyn jest odważny, Sybillo; nie możnaby tego powiedzieć o pewnym znanym mi osobniku.
 — O kim?
 — Dajmy temu pokój! — przerwał stary, jak gdyby bał się, żeby za wiele nie powiedział.
 Wstał od stołu i wyszedł.
 Młoda dziewczyna podniosła się, zrobiła ruch, jakby chciała biedź za nim, potem wstrzymała się, wzruszyła ramionami i śmiać się zaczęła.
 Staliśmy naprzeciwko siebie zaambarasowani.
 — Nigdy pan nie widziałeś twojego wuja? — zapytała po krótkiem milczeniu.
 — Nigdy.
 — Jaką opinję powziąłeś pan o nim?
 Podobne pytanie ze strony córki o ojca wprawiło mnie w zdumienie. Cóż to był za człowiek, ażeby dziecko jego rodzone odzywało się o nim w ten sposób?
 — Nie odpowiadasz pan — rzekła — to wystarcza! Nie wiem jak i gdzie spotkaliście się; nie wiem również, co zaszło pomiędzy wami tej nocy, gdyż nie zwierzamy się sobie z ojcem; lecz na pewno poznałeś jego charakter.
 Milczałem; nie wiedziałem, co odpowiedzieć.
 — Ach! muszę się o coś pana spytać — zaczęła. — Ojciec mój pisał, zachęcając pana do powrotu do Francji, wszak prawda?
 — Tak.
 — Czy nic pan niezauważyłeś po nad jedną pieczęcią na kopercie?
 — Jakto! — zawołałem i nagle mi się w głowie rozjaśniło — te dwa słowa angielskie, to pani napisała?
 — Ja. W ten sposób tylko mogłam przeszkodzić, abyś nie przyjął zaproszenia mojego wuja.
 — Ale dlaczego chciałaś pani przeszkodzić w przyjęciu