Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/169

siedniego pokoju. Józefino, chodź także, ta rzecz obchodzi cię wyjątkowo.
 Przeszliśmy do długiej wązkiej sali, oświeconej dwoma oknami, przy których firanki zupełnie zapuszczone, przepuszczały słabe światło.
 W końcu sali przy drzwiach stał mameluk Rustan, a obok niego ze spuszczoną głową, opadłemi rękami, Lucjan Lesage.
 Zobaczywszy cesarza, młody człowiek wzdrygnął się ze strachu.
 Napoleon z rękami w tył założonem, stanął przed nim i patrzył surowo na wylękłego więźnia.
 — No, cóż, chłopcze — rzekł w końcu — przysmaliłeś sobie palce, co?... Kto u djabła popchnął cię do mieszania się w politykę?
 — Najjaśniejszy panie, łaski — bełkotał Lesage — przysięgam, będę w przyszłości służył wiernie i uczciwie.
 Napoleon wziął w dwa palce tabaki i rozsypał na białą kurtkę.
 — Nie takie to głupie, coś powiedział — zauważył, gdyż „kto się na gorącem sparzy, na zimne dmucha.“ Tylko, uprzedzam, że jestem bardzo wymagający.
 — Najjaśniejszy panie, rozkazuj, będę posłuszny.
 — Otóż, skoro biorę kogo do siebie, bądź jako adjutanta, bądź jako sekretarza, musi się ożenić z kobietą, która mi się podoba. Czy gotów jesteś być posłusznym w tym względzie?
 Lesage zbladł.
 — Najjaśniejszy panie, pozwól zapytać, kto jest tą kobietą?
 — Nie, na nic nie pozwalam!
 — Jednak, najjaśniejszy panie...
 — Dosyć!... — krzyknął cesarz ostro. — Ja się nie pytam, rozkazuję... Zrozumiałeś?... Szukam męża dla panny