Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/163

 — Spieszmy się, spieszmy się!... — rzekł Savary. Tym razem łotra mamy w rękach, uregulujemy z nim rachunek.
 Nie podzielałem zaufania generała, wiedziałem bowiem że drzwi łączące tunel zamkiem miały zatrzask sekretny... Jeżeli Toussac zamknął je za sobą, nie pozostawało nam jak cofnąć się i powrócić do obozu.
 Dzięki Bogu, nie sprawdziły się obawy...
 — Zwycięstwo! — zawołałem.
 Linja żółtego światła przecinała ciemność przed nami!...
 Drzwi były otwarte!.. Toussac oszalały pragnieniem zemsty, nie zastanowił się, że możemy go ścigać aż w tunelu.
 Przebyliśmy strome schody, drzwi drugiei wydostaliśmy się do przedsionka w zamku Grosbois, tego wielkiego przedsionka, wyłożonego płytami marmurowemi, oświeconego jedną kopcącą lampką.
 Usłyszeliśmy straszny krzyk przerażenia; następnie wybiegła na korytarz służąca, wołając:
 — Ratujcie!.. Ratujcie!.. Mordują pana Bernac!
 — Gdzie on jest? — zapytał Savary.
 — Na górze, w bibljotece!
 Rozległ się drugi krzyk, dłuższy silniejszy i skończył się rzężeniem... Kiedy zbliżaliśmy się, doszedł mnie trzask...
 Zrozumiałem wszystko!.. Zimny pot wystąpił mi na skronie... Toussac dokonał swego okrutnego zamiaru!..
 Gérard i Savary, którzy szli przedemną, cofnęli się nagle z przerażeniem.
 — Oh! to straszne! — mruknął porucznik!
 Mój wuj siedział przy biurku plecami do drzwi zwrócony, z twarzą pergaminową w tył pomiędzy łopatki zwieszoną... Usta miał wykrzywione, oczy szkliste nieruchome zachowały wyraz przestrachu.
 Pierwszy krzyk musiał wyrwać mu się z piersi na widok