Strona:PL Doyle - Mistrz z Krocksley.pdf/9

podniósł oczy na swego zwierzchnika i błysnęła mu nagła myśl do głowy. Postanowił w tej chwili zbadać, czy doktór posiada istotnie skłonności filantropijne.
 — Proszę mi wybaczyć, panie doktorze, ale mam do pana wielką prośbę — rzekł, wstając.
 Na twarzy doktora odmalował się wyraz niewiele obiecujący. Ściągnął usta i spuścił oczy. Potem zapytał.
 — Czem panu mogę służyć, mister Monthomeri?
 — Pan wie zapewne, że pozostał mi jeszcze rok do ukończenia uniwersytetu?
 — Tak, mówił mi pan kiedyś.
 — To dla mnie bardzo ważne, sir.
 — Rzecz zupełnie zrozumiała.
 — Panie doktorze, za naukę będę zmuszony zapłacić sześćdziesiąt funtów.
 — Mister Monthomeri, nie mam czasu: muszę jechać do chorego.
 — Na jedną chwilkę, sir... chciałem prosić o pożyczenie mi tych pieniędzy... ja panu dam weksel i procenty uiszczę. Zapewniam pana, sir, że oddam dług, albo odrobię tę należność po ukończeniu kursu.
 Doktór zacisnął usta aż do przesady. W oczach jego zwróconych teraz na studenta błyskało gniewne niezadowolenie.