Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T1.pdf/54

 — Nadzwyczajna — powtórzył — jest niesłychana, jest niewiarogodna. Czegoś podobnego wprost nie można sobie wyobrazić. Ale patrz pan dalej.
 Spojrzawszy na następną stronę, wydałem okrzyk zdumienia. Nigdy w życiu nie widziałem tak dziwnego potwora. Był to wytwór wyobraźni, podnieconej opium, gorączkowa wizja chorego umysłu. Stworzenie to miało głowę ptaka, korpus płaza, ogon najeżony kolcami, a wygięty jego grzbiet zdobiła obfita frendzla, podobna do nieskończonej ilości kogucich grzebieni, umieszczonych jeden tuż za drugim. Na wprost tego potwora, stał wpatrzony weń, śmieszny człowieczek, malutki, jak karzełek.
 — Cóż pan o tem myśli? — zawołał profesor, pocierając ręce z wyrazem triumfu.
 — Potworne — groteskowe.
 — Ale czemu, skąd wymalował takiego potwora?
 — Prawdopodobnie po pijanemu.
 — Nie znajduje pan lepszego wytłómaczenia.
 — A czemże pan to tłómaczy, profesorze?
 — Poprostu tem, że zwierzę to istnieje. Było rysowane z natury.
 Miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, ale przypomniałem sobie nasze niedawne zapasy atletyczne.
 — No tak, mruknąłem tonem, jakiego się używa względem niebezpiecznego warjata — przyznam