Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/671

 — Tak, panie.
 — Przypominasz sobie pani, że sprzedałaś pudło zapałek córce pani Tordier?
 — Tak, panie, i nawet z tej racji, że, widząc młodą osobę tak smutną i cierpiącą, rzekłam sobie w duchu: Co ona chce zrobić z pudłem zapałek, skoro mama jej nigdy więcej nie kupuje nad jedną paczkę? Miałażby jakie głupstwo na myśli?
 — Tak pani pomyślała?
 — Nie inaczej panie — odparła kupcowa, rozkładając książkę rejestrową — z tego powodu też i w dzielnicy dużo było mowy, gdy rozeszła się wieść o nagłej śmierci jej męża. I mleczarka z przeciwka była tego samego co i ja zdania. A oto zapałki te wciągnięte tu do mojej książki.
 Następnie, zwracając się do Garbuski:
 — Biedna kobieta, wszyscy w całej dzielnicy żałują pani bardzo.
 Nastąpił przewrót całkowity: Teraz żałowano matki; obwiniano córkę.
 Zebrane szczątki imbryka i inne dowody, owinięte starannie, opieczętowano, jako niezbędne w procesie.
 Sędzia śledczy zbliżył się do Julii i głosem zniżonym rzekł jej te słowa:
 — Pani tu jest okropnie winną. Gdyby pani nie tyranizowała córki, zmuszając ją do zaślubienia nienawistnego człowieka, nie uczyniłaby pani z niej trucicielki!
 — Ah, gdybym była wiedziała! — obłudnie westchnęła piekielna ta istota.
 Dnia następnego rano około godziny ósmej, Joanna odebrała dwa listy i jedną depeszę.
 Na kopercie poznawszy pismo Heleny, rozerwała ją najpierwszą i czytała:

„Droga moja Joanno.