Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/658

 — Co się stało?
 — Pan Rivet nie żyje!
 — Nie żyje?... Czy to podobna! — zawołał Włosko, blednąc, jak ściana.
 — Najświętsza prawda, panie... Dzwonię... Otwiera mi jakaś garbata zapłakana. Pytam o pana Rivet, a ona, szlochając, wskazuje mi otwarte drzwi do pokoju, w którym przy łóżku palą się dwie gromnice: „Oto jest!“ rzekła, a ja ujrzałem trupa, leżącego na łóżku.
 — Szkoda, że — umarł teraz, kiedy miał stać się lepszym... — mówił w duchu Włosko. — Ostatecznie, ta katastrofa nieprzewidziana; powraca wolność Helenie... za dziesięć miesięcy będzie mogła poślubić Lucjana Gobert. Teraz trzeba mi tylko odnieść ostatni testament Prospera do kancelarii trybunału... i Joanna zostanie milionerką...
 Ani słowa, dziwne to życie.
 W kancelarii powiedziano mu, że przed pół godziną został tam złożony testament, lecz daty dawniejszej, a za tym późniejszy skasował rozporządzenie poprzedniego.
 Kiedy Włosko zamierzał już odejść, sędzia zatrzymał go:
 — Słówko jeszcze, panie... — rzekł.
 — Do usług, panie prezesie.
 — Czy zna pan tę damę, wdowę Julię Tordier, na której rzecz Prosper River sporządził pierwszy swój testament?
 — Znam ją.
 — Czy osobistość ta była czym dla pana Prospera Rivet?
 — Teściową.
 — Pan Rivet był żonaty?
 — Od kilku tygodni.
 — I najzupełniej wydziedziczył żonę swą? Miałby powody uskarżać się na nią?