Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/584

 — Jestem tego pewną.
 — Może zamek zmienili.
 — Nie przypuszczam; panna Helena nie powiedziała matce, że mnie go powierzyła, tylko że go zgubiła, a w takim razie pewnie drugi klucz dorobili.
 — A więc idź do Heleny...
 — A jak ją nie samą zastanę, a przy tym, czy mogę opuścić pana Lucyana?
 — Joasiu kochana, nie można dłużej zwlekać, a jak jej znów przyjdzie myśl samobójstwa do głowy? Skoro dowie się, że Lucyan żyje, prędzej zgodzi się na swój los okrutny, a przytem doktór znalazł Lucyana trochę lepiej.
 Joasia zamyśliła się, a potem zaczęła mówić:
 — Zdaje mi się, że mam sposób... Znam kogoś, komu mogę powierzyć tajemnicę Heleny, który pójdzie do niej i sprowadzi ją do pana Lucyana... trzeba tylko, ażebym dziś do niego napisała.
 — Czy mogę wiedzieć, kto to jest? — zapytała Marta.
 — O! wybacz mi pani, że ci tego nie wyjawię, lecz bądź pewna, nie dla braku zaufania... a tylko dla dobra panny Heleny i pana Lucyana tak muszę działać...
 — Nie pytam cię o nic, droga Joasiu, ufam ci najzupełniej...
 — O! dziękuję pani!
 Po chwili Joanna mówiła:
 — Wszak można wieczorem wyjść przez rozwalony mur parku?
 — Nie wiem... Lecz czemu pytasz?
 Joanna nie zdążyła odpowiedzieć, w oknie bowiem stanęła służąca, wołając:
 — Panno Joanno! chodź prędzej... chory dostał maligny!..
 Dziewczęta zerwały się i pobiegły; drzwi willi zamknęły się za nimi.