Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/561

mansardy otwierały się, jak tabakierka, mając widok na dachy.
 Były dependent notariusza, zostawszy znacznym kupcem, rozmawiał z człowiekiem czterdziestoletnim, ubranym w żakiet wytarty, a w ręku trzymającym kapelusz filcowy, spłowiały i zmięty.
 Gęste i zaniedbane włosy zasłaniały mu czoło. Suty zarost pokrywał trzy czwarte twarzy zwiędłej i pooranej.
 Człowiek ten stał przed siedzącym Józefem Włoską.
 — Dlaczego, — pytał go ten ostatni tonem ostrym — dlaczego nie przyszedłeś wczoraj rano tak, jak ja ci kazałem?...
 — Powróciłem o drugiej w nocy — odpowiedział brodacz — a na południe musiałem już być w Joinville.
 — To chociaż dziś z rana mogłeś się tu stawić...
 — Głowa mnie bolała.
 — To znaczy, że się upiłeś...
 — Tak, lecz dopiero wróciwszy do Paryża, widząc poprzednio wszystko, co powinienem był widzieć, i jeżeli się upiłem, to wbrew mojej woli...
 — Strzeż się, Tristanie!... Nieszczęsny przeznaczeniem opojów jest zdychać na słomie!... Zostawszy właścicielem zakładu, ulitowałem się nad tobą, znałem cię bowiem w lepszym bycie, i chętnie udzieliłem ci pożyczki, bo dałeś mi słowo honoru, że nie będziesz się upijał.
 — To prawda...
 — A jednak nie dotrzymałeś słowa!... Upiłeś się...
 — Niewiele potrzeba, ażeby mi zaczmerało w głowie.
 — Tym bardziej, powinieneś powstrzymać się zupełnie... Tym razem jeszcze ci przebaczam, lecz żeby to było po raz ostatni... Czy wszystko spełniłeś, com ci zalecił?
 — Tak... co do joty...
 — Wesele?